Bijna tien jaar na de split van de Fab Four en luttele tijd voor die onverhoopte feiten op 8 december '80, waarbij hij bij een brutale moordaanslag op de stoep voor zijn residentie in hartje New York het leven zal laten, kribbelt hij met een viltstift op een cassettebandje dat hij bij het opruimen in een van zijn schuiven heeft teruggevonden: FOR PAUL.

Op een dag in het jaar '95 - nog steeds in de vorige eeuw dus - stelt McCartney Yoko Ono de vraag of er niet ergens nog enig bruikbaar materiaal zou kunnen liggen van zijn gewezen compagnon de route voor het Anthology Project dat hij samen met Harrison en Starr in de steigers heeft staan. Het betreft een terugblik op hun carrière, eerlang te verpakken in een driedelige TV-serie op de BBC samen met de uitgave van een geïllustreerd boek én... de release van maar liefst 3 dubbelalbums met alternatieve versies van songs uit hun rijke repertoire, af te wisselen met, voorwaar, enkele originele demo's van nooit eerder ten gehore gebrachte nummers.

     Op 20 november '95 verschijnt Anthology I, eerste van de beloofde dubbelalbums met daarop maar liefst 60 songs. En waarmee vangt het album aan? Toch wel niet met dat met veel pouha en tromgeroffel aangekondigde Free as a bird zeker, gezwollen versie van een originele melodie van de hand van Sir John, die op een doordeweekse dag zichzelf zit te begeleiden op de huispiano. Door wie en waar de demo werd ontdekt? Jawel, door weduwe Ono op dat fameuze cassetje, afkomstig uit een van de schuiven in de Lennon residentie.
Omdat het The Beatles signatuur meekreeg en een broos klinkende aflijvige Lennon, de lamenterende gitaar van Harrison én de al te iel klinkende backing vocals zoveel sentiment opriepen, hoedden zelfs de tabloids er zich angstvallig voor om het oversausde nummer zonder enige nuance af te branden.

     Maar marketing en publiciteitsmolens malen onverstoorbaar verder en zie: amper vier maanden later is daar al de release van Anthology II dat, jawel, ook nu weer aanvangt met een song, ontsproten uit de muzikale koker van diezelfde Sir: Real love ziet het levenslicht. Lennon klinkt nu meer als Lennon, de samenzang van de Fab Three pakt gebalder en frisser uit én... Harrisons gitaarsound roept bij menige verknochte fan nostalgische reminiscenties op aan nummers als When my guitar gently weeps.

     Belofte maakt schuld en bijgevolg ligt, we schrijven eind '96, Anthology III in de winkelrekken. Maar tot ieders verbazing wordt het laatste album niet, nog maar eens, ingeluid door een nooit eerder ten gehore gebrachte Lennon creatie, maar helaas door een met violen en fluiten gelardeerde melige instrumentale intro. Persoonlijk ben ik de mening toegedaan dat een on-Beatle-iaanser geluid schier ondenkbaar is. Om het onding zo snel mogelijk te doen vergeten zal het na amper 49 seconden plaatsmaken voor een van die beklijvende songs van sir John die met 'I need a fix, 'cause I'm going down...', zijn Happiness is a warm gun inzet, een van die talrijke pareltjes op The White Album.
Bij het horen van het armetierige openingsmelodietje heb ik nog gedacht: het cassetje FOR PAUL moet zoekgeraakt zijn! Er stond niets bruikbaars meer op! McCartney vond dat de aflijvige Lennon al genoeg in de belangstelling had gestaan, weet ik veel!.. Nee, op dat ogenblik valt geen zinnige verklaring te bedenken voor de stuitende afwezigheid van een allerlaatste onvervalste Lennon song, Het doek is definitief gevallen, ongeloof en treurnis heersen alom.

     ... Maar zie, ruim een kwarteeuw later, op 14 juni j.l. om precies te zijn, waait er opnieuw een golf van verbazing en ongeloof door the music scene en daarbuiten. In de pers wordt immers bericht als zouden 'The Beatles' met de hulp van Artificiële Intelligentie in het najaar '23 een aller-allerlaatste originele Lennon single uitbrengen!

Dan toch nog? Maar nu met A.I., hadden we dit wel goed gehoord!? Was er al niet menigmaal beweerd dat het nieuwste technologische snufje, in amper enkele maanden tijd op schaamteloze wijze binnengeslopen in tal van toepassingen van tekst, beeld en geluid, wel eens zou kunnen verworden tot gevaarlijk speelgoed, dat het gewis zal leiden tot misbruik en ontsporing en dat zoiets finaal moet uitmonden in het onherroepelijk verlies van de controle door de leerling-tovenaar over zijn eigen uitvinding?

Maar toch.... 

     Het kan niet anders of een gehaaide McCartney, op zekere dag gebeten door het A.I.-beestje. zou er algauw muziek in zien: de veelbelovende technologie zou wel eens alles in zich kunnen hebben om de matige kwaliteit van nummers zoals de postuum gereleasde Free as a bird en Real love met lengten te overstijgen! Zoiets ongeveer moet Sir Paul toen gedacht hebben.

Maar nu eerst even terug naar de prehistorie... 
Er moet ons in de nadagen van de Beatles-saga een detail zijn ontgaan, want was daar toch niet heel die tijd nóg een nummer geweest zeker - het was ook nu weer ontdekt op het kwestieuze cassetje - , met name Now and then, eigenlijk bedoeld als reüniesong én ultiem eresaluut aan Lennon, ware het niet dat Harrison het een klotenummer had gevonden, waar met de beste wil niets mee aan te vatten viel. (sic.) 
Dit en nog ander fraais stond er te lezen in de pers, maar we kunnen Sir Paul beter zelf aan het woord laten: 'We zijn in de mogelijkheid om John's stem feilloos van die demo los te peuteren en allerlei storende achtergrondgeluiden weg te werken...' Achtergrondgeluiden? Had hij het daar over Yoko die, terwijl haar lieve echtgenoot uit verveling nog maar eens een deuntje op de piano aan het tokkelen was, in de keuken de vaat stond te doen? Het zou kunnen.

Maar toch dus..., zelfs in tijden van A.I. hoeft het niet al kommer en kwel te zijn...

want wie onder ons, stervelingen, zou er nog maar een ondeelbaar ogenblik durven aan te twijfelen dat The left over Beatles niet alles uit de A.I.-kast zullen halen om...
Ach, afwachten maar en zien wat het wordt met dat vers opgediste en door de onvoorspelbare want soms al eens hallucinerende A.I.-molen gedraaide Now and Then...