°1936
dichter, gewezen conservator van het Roger Raveelmuseum

ik zou die avondlijke merel in mijn tuin op een tak in een gedicht willen zetten,
maar waarom zou ik,
hij zit per slot van rekening daar waar hij zitten moet:
in een gedicht daarbuiten

de werkelijkheid van poëzie

is het een uitgelopen
vlek, een godvergeten blad,
van inkt de opvlucht
in een pennentrek, een

vlezig prevelen
dat geen betekenis
ontbloot

zijn woorden
plots weer struikelblokken
in de stem, strompelt
de taal waar zij
van vliegen
droomt

huiver

het gedicht is niet eenzaam
het is alleen
soms hoor ik het
op het stompe water in de avond
als een zeil in zijn kerend wit
een lichte huiver
waarin we geen woorden gebruiken
maar ze bekijken in onszelf