Proestend en spartelend hijst het staatshoofd, vierde president van de Russische Federatie, zich met zijn korte armpjes uit de veel te ruim bemeten witmarmeren badkuip. Zou hij Pjotr roepen? Liever niet, dat plezier mag hij zijn persoonlijke bodyguard in geen geval gunnen. De ogen dichtgeknepen wegens het irriterende schuim gaat het staatshoofd dan maar zelf voorzichtig schuifelend over de kletsnatte vloer op zoek naar een handdoek. Waarom kon hij zo dwaas zijn om hier in zijn buitenverblijf een maxi size bad te laten installeren? Het is trouwens niet de eerste keer dat hij, genietend van het weldadig naar Finsuola Goodbye Stress geurende water, in slaap dommelt om dan met zijn amper een meter zeventig helemaal onderuit te schuiven en kopje onder te gaan. Chert vozmi !

Vanuit de diepten van de presidentiële badkuip meent het staatshoofd, intussen gekleed in een kraakwitte judogi met zwarte gordel, een vreemde gloed te ontwaren, alsof een minuscuul lichtje een deel van de schuimbellen van onderuit roodachtig doet oplichten. Zeg dat het niet waar is... Trump is in het water gevallen en het rode lampje op die onnozele pet van hem brandt nog..! Het staatshoofd herbeleeft een binnenpretje. Het was op een staatsdiner dat Xi Jinping, zijn Chinese ambtsgenoot, hem stiekem van onder de tafel het beeldje had toegestopt. Het betrof een exemplaar, nauwelijks tien centimeter groot, van de gewezen Amerikaanse president in smetteloos blauw kostuum, rode das en dito pet...met afgezakte broek ijverig tweetend op een gouden toiletpot. Het Chinese staatshoofd, minzaam glimlachend zoals steeds, had daarbij gemompeld dat het Guggenheim museum de dwaze Amerikaan een achttien karaats gouden toilet cadeau had gedaan in plaats van een in bruikleen gevraagde originele Van Gogh. Sedert die dag tooit de miniatuur replica van de tweetende Donald de rand van het bad in Fisherman's Hut, het riante landgoed van de president van de Russische Federatie, en telkens wanneer hij zich bij zijn aankomst in zijn buitenstekje voorneemt een deugddoend bad te nemen, knipt hij eerst het rode lampje aan om daarna, het hoofd nog net boven de bubbels uitstekend, een onderhoudende babbel te voeren met zijn gewezen overzeese collega.

Het Russische staatshoofd vist het kleinood uit het lauwe water, droogt het zorgvuldig af, knipt het lichtje uit en plaatst Trump terug op de rand van het bad. Bij het verlaten van de badkamer draait hij zich bliksemsnel om en veinst, obstinaat in de richting kijkend van de man met de potsierlijk afgezakte broek, de uitvoering van een beenveeg, geprefereerde techniek waarmee hij in zijn gloriedagen als trotse bezitter van de achtste dan menige tegenstander vloerde.
Het staatshoofd, dat verkiest om de rest van de dag door te brengen in het nieuwste optrekje van zijn riant landgoed, verlaat weinige ogenblikken later het pand.

    Ter hoogte van het bordes van het Garden House, met onbelemmerd zicht op het Noord-Russische Ladogameer, stapt Vladimir Vladimirovitsj uit zijn smetteloos glanzende zwarte Mercedes EQS Limousine. Zonet heeft hij de afstand tussen Fisherman's Hut en Garden House afgelegd in minder dan tien minuten, een nieuw record. De president klopt zich trots op de borst, beklimt gezwind als een jonge twintiger de trappen naar de ingang van het imposante gebouw en vat nonchalant schouderwiegend de tocht aan door de vele gangen, waarvan muren en plafonds  versierd zijn met ontelbare ingewerkte labradorite, een bijzonder kristal dat, zo wordt althans beweerd, verlichtend zou werken tegen chronische angst en stress. 

Het betasten en aaien, tijdens zijn tocht naar een van de verdiepingen, van de overdadig aanwezige lichtgevende steentjes zorgt nauwelijks voor enige verlichting in het gemoed van het staatshoofd. Dat hoofd is immers al te zeer bezwaard door de gebeurtenissen van de jongste tijd. Er waren die protesterende raadsleden in Sint-Petersburg die onomwonden zijn afzetting en berechting hadden geëist voor zijn landverraad. Prompt heeft hij hen een dagvaarding laten geworden wegens het in diskrediet brengen van de heersende regering, van hemzelf dus. Het zijn echter niet alleen de politici die hem zorgen baren. Ook de man in de straat staat onvoldoende als één blok achter zijn president. Heeft hij niet op eigen initiatief ter gelegenheid van de bezegeling van de zelfverklaarde aansluiting van Donetsk, Loehansk, Cherson en Zaporizje gratis bussen laten inleggen uit alle hoeken van het land en heeft hij niet uit eigen zak enkele duizenden toegangstickets betaald om voldoende volk bijeen te krijgen op het Rode Plein? Heeft hij niet ter elfder ure zijn collega uit Noord-Korea om advies gevraagd hoe de Staatstelevisie het spektakel best in beeld kon brengen? Nee, geen inspanning is hem teveel, alle dienen ze immers dat ene nobele doel: er in de ogen van de hele wereld vooral geen twijfel over laten rijzen hoe in deze barre tijden zijn landgenoten eensgezind achter hun leider blijven staan. Maar of dat ook het geval is?

     Enkele dagen geleden heeft het staatshoofd via zijn vertrouwensman bij het Russische consulaat in België navraag laten doen naar een gewezen secretaris-generaal bij de Navo. Tot onlangs kende hij de man slechts heel vaag. Diens doortocht als hoofd van vernoemde organisatie was trouwens van korte duur geweest omwille van de vervelende omstandigheid dat hij was verwikkeld geraakt in een spraakmakende affaire bij de aankoop van helikopters voor het Belgische leger. 
Doch meer recentelijk had het staatshoofd uitgerekend in de liberaal georiënteerde Novaja Gazeta gelezen dat de man met de indrukwekkende oorschelpen op wat ze ginds 'de Vlaamse Beeldbuis' noemen enkele bijzonder vervelende uitspraken had gedaan als zou er in het Kremlin een machtsgreep op til zijn, georkestreerd door kopstukken van de Siloviki en als zou de speciale campagne in Oekraïne - voor alle duidelijkheid, volgens de officiële versie is daar helemaal geen oorlog aan de gang en wie een andere versie durft aan te kleven doet dit voor eigen rekening -  niets anders zijn dan een afleidingsmanoeuvre om te verdoezelen dat hij, het Russissche staatshoofd, zijn inner circle niet langer onder controle zou hebben (cf. 'Je gelooft het niet' dd 30/06/'22).
Het staatshoofd vond het derhalve raadzaam om die Claes, these little red man, eens persoonlijk te polsen. 

    In de presidentiële suite, op de derde verdieping van Garden House met onbelemmerd zicht op het bevroren Ladogameer, is het broeierig heet. Pjotr heeft er een uur geleden nog de openhaard aangemaakt en als een volleerde pyromaan staat het staatshoofd daar nu het vuur aan te porren, waarna hij zich behaaglijk in ontblote torso voor de haard installeert met een telefoontoestel op de schoot. Hij toetst een nummer in. Weinige ogenblikken later gaat de telefoon over in een huiskamer in het verre Tongeren.
'Met Willy.'
'Ben ik ten huize Claes?'
'Jawel, met wie spreek ik?'
'Het is Vladimir hier... Vladimir Poetin...'
'Zeg menneke, zijde gij een farce met mij aan het uithalen of wa?'
Het lijkt er op dat men hem aan de andere kant van de lijn niet gelooft. Het staatshoofd kan maar best uitpakken met iets om die onbeleefde boer in de verre oblast Limburg ervan te overtuigen dat hij wel degelijk in gesprek is met de leider van de Russische federatie: 'Gij hebt nog, samen met ons stadskamerorkest, de pianopartij gespeeld van een concerto van de hand van onze dierbare Rimsky-Korsakov.'
Het blijft stil aan de andere kant van de lijn.
'In Sint-Petersburg... bij ons op het stadhuis', probeert het staatshoofd.
'Och god... Rimsky-Korsakov... tja wat heb ik in mijn leven nog niét gespeeld hé... maar in Sint-Petersburg?' En dan valt de nikkel van de gewezen Navo-baas: ' Ja, op jullie stadhuis, natuurlijk..., maar dan zijt gij het echt! Vladimir Vladimirovitsj!'
'The one and only', repliceert het staatshoofd geveinsd amicaal.
Claes, die zich daarnet nog tijdens een ondeelbaar ogenblik aan een witte vleugel Stravinsky's schier onmogelijk uitvoerbaar 'Trois mouvements de Petrouchka' zag spelen, voelt plots nattigheid: 'Het is niet om over muziek te kletsen dat gij mij opbelt.'
'Gij raadt het.' Op bitse toon vervolgt het staatshoofd: 'Die fameuze uitspraak van u op jullie Vlaamse Beeldbuis over die Siloviki en hun snode plannen, vanwaar hebt gij dat? Kent gij namen? Wie zijn die gasten? Zeg het mij.'
Claes denkt koortsachtig na, probeert tijd te winnen en doet een gewaagde uitspraak: 'Ik kan moeilijk verhelen dat ik het ergens heb opgepikt in de Russische pers.' (nvdr: de heer Willy Claes is de uitvinder van het werkwoord 'verhelen').
'Verhelen, verhelen? Probeer er u maar niet uit te praten. Die uitlating over de Siloviki, die stond inderdaad in de pers, meer bepaald in de Novaja Gazeta, maar weet gij wat daar nóg zwart op wit te lezen stond? Niets minder dan de bron van al die prietpraat, een naam dus, en van wie? Juist, die van een gewezen secretaris-generaal van de Navo! Zijt gij niet beschaamd?'
'Ja maar dat moet een slip of the tongue van mij geweest zijn. U moet weten dat het lang geleden was dat ik nog eens was uitgenodigd in De Afspraak. En dan zegt een mens al eens dingen waarover hij achteraf spijt krijgt.' Bij het opbiechten van zijn zonde tegen de nederigheid ziet de gewezen Navo-baas het beeld opdoemen van als Russische diplomaten verklede KGB-ers die zich ophouden op de Grote Markt van Tongeren, van zenuwgas Novitsjok ook en een spoedopname in Virga Jesse. Misschien kan hij maar beter asap een officiële vraag indienen bij de premier voor bescherming door de staatsveiligheid. Heeft hij immers niet een opmerkelijke staat van dienst? Had hij niet al lange tijd voor zijn functie bij de Navo ministerportefeuilles beheerd op tal van federale departementen en had hij niet een smetteloos parcours gereden als Algemeen-Secretaris van de Socialistische Mutualiteit Limburg? Ja toch? Meer zelfs, ware het niet van die ene uitschuiver bij de Navo; dan behoorde hij nu nog steeds bij het clubje van de gestelde lichamen.

'Hallo, zijt gij daar nog?' Claes schrikt wakker uit zijn gepieker en aanhoort het staatshoofd: 'Gij kunt het goedmaken. Zeg mij gewoon wat de Navo van plan is.'
'Dat kunt ge beter aan Stoltenberg vragen. Zal ik u zijn nummer geven?'
'Zot, alsof hij zijn tactiek open en bloot op tafel zal leggen. Zie maar dat gij hem te pakken krijgt. Liever nog vandaag dan morgen.'
Zorgelijk tuurt Claes naar alle hoeken van zijn living, op zoek naar een uitweg uit de penibele situatie... Eureka, hij zou de Jens tijdens de nieuwjaarsreceptie op het hoofdkwartier in Evere eens kunnen polsen, zo onder intimi. Hij deelt zijn plan mee aan het staatshoofd.
'Ja, doe dat, ik bel u later terug... Wacht, nog niet afleggen want ik heb nog een vraag, van een heel andere orde trouwens. Zou ge zo goed willen zijn mij een bakje Limburgse peren te bezorgen? Mijn nieuwe vriendin zaagt mij de oren van het hoofd wanneer ze nog eens een stoofpotje zou kunnen maken.'
'Dan moet ge Winterjans hebben, ideaal voor de stoofpot. Ik zal morgen eens tot aan de fruitveiling hier bij ons lopen en een bakske of twee laten klaarmaken: Conference, Doyenne du Comice, Beurré...'
Het staatshoofd onderbreekt zijn Limburgse gesprekspartner: 'Sorry, maar ik zie dat er een andere lijn binnenkomt. Ja, dat van die peren, doe maar. En vergeet die Stoltenberg niet.'

     Ik hoop maar dat het niet weer die verrekte Macron is, foetert het Russissche staatshoofd.
'Met Macron hier. Emmanuel... Het is niet voor 't een of 't ander, Vladimir, maar ik moest u dringend spreken.'
'Zet het maar uit uw hoofd, jong! Nee, ik ga niet naar Kiev en ik wil die clown evenmin bij mij op het Kremlin onder ogen komen. À propos, vanwaar hebt gij mijn privé nummer?'
Het Franse staatshoofd, in tempore non suspecto nog ongedwongen zelfs bepaald kameraadschappelijk in de omgang met zijn Russissche evenknie, had tijdens een staatsdiner in Moscow uit de handen van een vertrouweling van zijn gastheer een bierviltje toegestopt gekregen van Baltika Pils, een courant Russisch bier dat volgens kenners qua kwaliteit het midden moet houden tussen Kronenbourg en Pelforth. Op de achterkant van het kartonnetje stond in hanenpoten iets neergekribbeld, niets minder dan het privé nummer van zijn gastheer. Hij is geenszins van plan om de naam van de persoon in kwestie nu zomaar prijs te geven, integendeel, het Russische staatshoofd zal er eerst een tegenprestatie voor moeten leveren. 'Nee nee, confrater, zo werkt het niet. 'Do ut des', zoals mijn Brigitte soms zegt. Ik zal maar meteen ter zake komen: gij zijt met rasse schreden zowat op elk continent uw laatste greintje krediet aan het verspelen. Ik had u daar toch al voor gewaarschuwd, dacht ik.' De Franse president herinnert zich nog levendig, een tijd terug, het oncomfortabel gevoel bij dat gênante gesprek met zijn ambtsgenoot aan een ellenlange tafel in het Kremlin. 
'Krediet, krediet, wat durft gij daar te insinueren?, sist het Russische staatshoofd.
Laat mij vooreerst opmerken dat ge het geenszins onder de markt hebt met die gewiekste Oekraïners. Als ik de berichten mag geloven geraakt uw leger daar in de Donbas en omstreken geen meter meer vooruit, integendeel. Het is evident dat dit moet begrepen worden als de zoveelste onderschatting van uw tegenstander, van de situatie op het terrein eigenlijk en dus...'
Het ene staatshoofd laat het andere niet uitspreken: 'Och man, waar moeit gij u eigenlijk mee? Het wintert aan deze kant van het continent, remember, eerst al die regen en nu vriest het stenen uit de grond. Het is hier niet de Côte d'Azur hé waar ge jaar in jaar uit de vogeltjes hoort fluiten. Maar ge wou nog iets anders zeggen...'
'... dat ge u intussen dan maar bezighoudt met het jennen van miljoenen brave burgers.'
'Jennen?' Het ene staatshoofd veinst dat hij het andere niet goed begrijpt.
'Jennen, ja, met die dwaze drones van u; correctie, met die brommertjes van de Ayatollahs. Of moeten al die criminele bombardementen begrepen worden als een regulier offensief misschien? Ik dacht het niet. Na het platgooien van heelder woonwijken viseren uw debiele bevelhebbers nu ook nog eens de infrastructuur zodat miljoenen onschuldige burgers verstoken zijn van het zo nodige water, licht, verwarming... Denkt gij op die manier het moreel van die mensen te breken, Volodymyr (nvdr: voornaam van president Zelensky) tot overgave te dwingen?'
'Och imbeciel, gij verstaat werkelijk niets van de Russische ziel, onze volksaard, ons eergevoel, Ja, ge hebt het goed gehoord: wij zijn in ons eergevoel geraakt, en geen klein beetje.' 
'Allons, allons, Vladimir, nu overdrijft ge toch. Straks gaat ge nog beweren dat wij begonnen zijn.'
'Mag ik u erop wijzen dat als wij geen tegengas geven straks de Navo hier aan onze voordeur staat?', fulmineert de Rus.
'Ja maar, als ge bedoelt dat Oekraïne, nota bene nog altijd een onafhankelijke natie, toenadering zoekt tot het Westen, dan is daar toch niets mis mee?'
'Onafhankelijk? Oekraïne? Dat land waar u het over hebt bestáát niet, heeft nooit bestaan! Elke morzel grond ginder is van ons en wij gaan die terugpakken, want vergis u niet: wij hebben soldaten in overvloed... In een vingerknip roep ik een nieuwe lichting reservisten op, perfect uitgerust, goed getraind, gemotiveerd...'
Deze voorstelling van zaken staat niet weinig in contrast met de beelden die op dit eigenste ogenblik in het hoofd van de Franse president opdoemen: deze van een bende uit afgelegen oblasten weggevoerde snotneuzen die in uitgeleefde kazernes inderhaast en tegen hun zin worden klaargestoomd en elkaar tijdens de oefeningen overhoop schieten, deze van een ongeregeld zootje ex-gedetineerden ook, die onlangs nog uitgerekend uit de mond van opperpatriarch Kirill tijdens zijn homilie in het Zachatyevsky klooster te horen kregen dat, door te gehoorzamen aan het marsorder, hun ziel meteen zou gezuiverd worden van alle zonden die ze in hun leven zouden hebben begaan en dat, indien ze op het veld van eer sneuvelden, hen glorie en eeuwig leven zouden te beurt vallen.
'Allons, allons...', probeert de Franse president, 'gij alludeert op die door uzelf aangekondigde honderdduizenden verse rekruten? Gij weet toch hoe dat onlangs nog in de internationale pers klonk: die jongens zullen ginds aan het front alleen maar dienen als kanonnenvlees.'
De Franse president beseft te laat dat hij de perscommentaren beter niet had vermeld, want het Russische staatshoofd vervalt in een Franse colère: 'Gij... gij idioot, beseft gij dan niet dat niets, werkelijk niets mij zal tegenhouden om...'. Het Russische staatshoofd veert recht uit zijn knusse zetel en gaat, nog steeds in blote torso en nu wild met het telefoontoestel zwaaiend voor het raam staan met onbelemmerd uitzicht op het bevroren Ladogameer en vervolgt: 'Luister, onnozel manneke, op dit eigenste ogenblik is onze Admiraal Gorsjkov aan het uitvaren en weet gij waarmee die is uitgerust? Met de Zirkon, onze nieuwste hypersonische raket, Jawel, zó hypersonisch dat geen enkele luchtafweer ter wereld er iets tegen vermag, ook niet jullie fameuze Patriots. En gij nu!'

Dat zijn ambtsgenoot met vuur speelt, dat hij zich totaal aan het isoleren is, dat hij straks alleen nog zal kunnen zaken doen met schurkenstaten... Dat is het wat er door het hoofd gaat van de Franse president en over zichzelf beseft hij dat zijn rol als toponderhandelaar op de internationale bühne is uitgespeeld, maar vooral: dat hij niet heeft kunnen scoren, niet voor zijn westerse vrienden en al evenmin voor het thuisfront. Nee, zijn Brigitte zal niet content zijn.
'Hallo Macron, zijt gij daar nog? Zeg, voor ik het vergeet, van wie hebt gij nu mijn privé nummer?'
'Allons, allons, is dat werkelijk het enige dat u op dit ogenblik bekommert? Dus, nee, ik ga u die naam niet verklappen. Ik zal u wel nog deze hint geven: hoed u voor uw inner circle.'
'Wat wilt gij daarmee zeggen?'
...
'Hallo... hallo.?..' Die idioot heeft afgelegd en dan nog wel met een bangelijke verwijzing naar mijn inner circle.
Het staatshoofd denkt koortsachtig na.  Wacht eens...  eerst is er die Willy uit de oblast Limburg met zijn Siloviki... en nu die verdomde Macron met de dreigende boodschap 'hoed u voor uw inner circle' en die mij, god in de hemel, hier in mijn buitengoed opbelt op het nummer dat ik uitsluitend heb gedeeld met mijn persoonlijke lijfwacht... Wie had dat gedacht! Pjotr, uitgerekend Pjotr, mijn vertrouweling, gij onbetrouwbare! Chert vozmi!'

     Op het landgoed Mar-a-Lago in Palm Beach, Florida, gaat de huistelefoon over.
'Met Melania.'
'Ach, Melaniaatje meisje, blij u te horen', teemt het Russische staatshoofd, 'is Donald soms thuis?' 
' 't Is Vladimir zeker? Dacht ik het niet? Ik meende al uw stem te herkennen', kirt de eega van de voormalige president van de V.S., 'wacht, ik zal mijn ventje even roepen. Hij zal content zijn dat hij u nog eens hoort.'
Gestommel en het geluid van een of andere Amerikaanse nieuwszender. Ach, die huiselijke taferelen, hij is er al veel te lang van verstoken gebleven. Het brengt wat kalmte in het angstige gemoed van de leider van de Russische Federatie.
De gewezen president van de V.S., wars als hij is van overbodige plichtplegingen, zegt meteen wat al lange tijd op zijn lever ligt: 'Zeg kameraad, begin niet te zagen over uw slabakkende speciale campagne ginder achter hé. Ge kent mijn gedacht. Herinner u wat ik u heb gezegd, toen ge de Krim hebt geannexeerd: 'Vladimir, als ge durft oversteken naar de overkant, dan raken wij Moskou. We ráken Moskou.' Zo heb ik het u gezegd en ge hebt mij geloofd, want ge hebt gewacht met de oversteek tot na mijn tweede presidentiële ambtstermijn. Zo is het gegaan, ja toch?'
Het Russisch staatshoofd zucht: 'Ach collega, die campagne is straks niet meer mijn grootste bekommernis.'
'Hoezo?'
Ten huize Mar-a-Lago heeft Melania de telefoon op speaker gezet, zodat ze het gesprek uit het verre Rusland kan meevolgen.
'Ik vrees dat ze de poten van mijn stoel aan het afzagen zijn, meer zelfs, dat mijn intimi mij naar het leven staan.' Het Russische staatshoofd, dat zich herinnert als was het gisteren dat zijn gewezen collega het niet hoog opheeft met België, 'that hell hole', houdt wijselijk zijn mond over die Claes uit de oblast Limburg. Hij kan maar beter onmiddellijk zeggen waar het op staat: 'Ik moet nu eerst aan mezelf denken. First things first.'
'Dat begrijp ik', klinkt het als uit één mond aan de andere kant van de lijn.
Melania is aan het meeluisteren, beseft het Russische staatshoofd, wat een empathie, zeg. Donald heeft het getroffen met zo'n echtgenote.
'Zwijg, vrouw, moei u niet met staatszaken', snauwt de gewezen president haar toe. En tot de Rus:' Hebt gij een plan?' Hij verzwijgt wijselijk  dat hij de recente berichtgeving heeft gelezen waarin gewag wordt gemaakt van een operatie, genoemd de Ark van Noach, ontsproten uit de koker van een zekere Abbas Gallyamov, voormalige speechschrijver en persoonlijke raadgever van het staatshoofd.
'Natuurlijk heb ik een plan: een tandje bijsteken in die verdomde campagne, met andere woorden die arrogante westerse alliantie voor eens en voor altijd terugslaan, daar mag geen twijfel over bestaan. Maar zoals ik al zei: dit belet niet dat ik intussen ook moet denken aan mijn eigen veiligheid.' De Rus raapt al zijn moed bijeen en flapt het eruit: 'Ik overweeg om te verkassen naar Venezuela. Mijn geheime diensten zijn daar momenteel op prospectie, op Isla Margarita.'
'Margarita? Maar van hieruit is dat maar een steenworp, hé schatje. We zouden Vladimir daar binnenkort kunnen gaan bezoeken, misschien met de Princess? Het is zo lang geleden dat we nog eens zijn uitgevaren', kirt mevrouw Trump, maar in haar enthousiasme slaat ze vervolgens de bal helemaal mis: 'Doet gij de oversteek met de Orka, ja toch? Dan kunnen we daar in de baai met onze prachtige boten naast elkaar liggen. Wij verheugen er ons al op, hé schatje? Caraïbische Rivièra, here we come! Misschien meteen maar een datum prikken?'
Waarop het gesprek abrupt wordt onderbroken en alleen nog een vervelend gekraak in de hoorn te horen is. Wat zich thans in Mar-a-Lago afspeelt? Trump staat zijn Melania de levieten te lezen. Hij weet immers als geen ander hoe gevoelig het ligt bij de Rus: zijn 269-voeter, zijn oogappel, onlangs nog door hemzelf persoonlijk omgedoopt van het lullige 'Graceful' tot het agressiever bekkende 'Kosatka' (nvdr: Russisch voor Orka; Killer Whale voor de rest van de wereld) werd in het kader van de vele Europese sancties tegen de oligarchen meedogenloos aan de ketting gelegd.
Gegrom in de hoorn, de gewezen president van de V.S. die zijn keel vrij kucht: 'Bon, waar waren we gebleven, ach ja, op Margarita.' De gewezen president grinnikt: ' Zeg het eens, waarvoor hebt gij mij nodig?'
'Wel, het zou me plezieren moest gij mij kunnen zeggen wie ik een cadeau kan laten bezorgen.'
'Kan het iets duidelijker?.'
''De vraag is simpel', antwoordt de Rus licht geïrriteerd, 'ik kan daar toch moeilijk met lege handen arriveren.' Het Russische staatshoofd is natuurlijk aan het polsen wie hij straks zal kunnen beschouwen als zijn gastheer. 'Ik wil weten wie daar nu in Venezuela eindelijk de plak zwaait: Maduro of die linke Gualdo? 't Is maar dat ik lees dat Gualdo niet langer als depanneur-president zou erkend worden omdat zijn termijn als parlementsvoorzitter verstreken is. Intussen zou zijn interim regering al weggestemd zijn. Klopt die informatie?'
'Ach, het is altijd hetzelfde liedje bij onze zuiderburen: hoe lang al niet rollen links en rechts er vechtend over de straat. Maar ik kan u, ook al geniet de man geenszins mijn sympathie, geruststellen: stuur uw wodka en sigaren maar naar uw maatje Maduro. Zijn terugkeer in de politieke arena lijkt me een kwestie van dagen. Binnenkort kunt ge hem persoonlijk gaan feliciteren.'
'Tenzij er opnieuw een premie op zijn hoofd wordt gezet?' De Rus alludeert uiteraard op de periode, amper 3 jaar geleden, toen door de Amerikaanse overheid (nvdr: door president Donald Trump himself) een premie van 15 miljoen dollar werd uitgeloofd aan wie informatie bezat die kon leiden tot Maduro's aanhouding. De man met de zwarte snor had zich immers bezondigd aan de ergste vormen van corruptie.
'Ik verzeker u dat zoiets niet meer zal gebeuren. Er staat nu een premie op het hoofd van die andere.'
'Gualdo? Is hij op zijn beurt gaan lopen?'
'Gij zegt het.'
'Ik kan niet meer volgen.'
'Dat zeggen wij hier ook heel de tijd over de Sovjets. Neem nu jullie verklaringen over de 'speciale campagne' zoals die oorlog verbloemend wordt genoemd. Wat ik wil zeggen: waarom zijn jullie ten oorlog getrokken? Gij zegt dit, Sergey Lavrov zegt dat en die andere Sergej, die kerel van defensie, slaagt erin om het nog maar eens anders uit te leggen....'
'Ja ja, 't is al goed. Zeg nu maar eens wat gij van mij verlangt, zo als wederdienst voor uw inside information over de politieke toestand bij uw zuiderburen.'

Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn en dan spreekt de gewezen president van de V.S., als een verlegen kleuter met zijn bekken draaiend, het hoofd nog schuiner dan anders, volgende woorden uit: 'Welja, ik geloof dat gij nog eens iets voor mij kunt doen. Gij weet dat ik opnieuw een gooi doe naar het presidentschap... dat de midterms voor mijn partij geen groot succes waren... dat ik straks met een vervelende concurrent zit opgescheept? 't Is maar dat gij mij bij mijn vorige campagne goede diensten hebt bewezen, heel discreet ook... Wat ik wil zeggen: kent gij die De Santis, Ron De Santis?  Enfin, het ware handig, zo in de aanloop naar de nominatie voor mijn volgende kandidatuur, dat uw geheime diensten, wat ik wil zeggen... het schijnt dat die vent...' 
'... Chert vozmi!', roept het Russische staatshoofd tot drie maal toe.
'Zeg man, ik was nog niet uitgepraat. Wat scheelt er?'
'Ik kan het nu niet uitleggen. Ik moet eerst dringend iets anders doen. Ik contacteer u nog wel.'

     Vladimir Vladimirovitsj, vierde president van de Russische Federatie, nog steeds in ontblote torso, heeft het hoofd afgewend van het bevroren Ladogameer en ijsbeert door de presidentiële suite waar het haardvuur intussen is uitgegaan. Heeft hij niet zojuist, tijdens een hoogst vertrouwelijk gesprek met zijn gewezen Amerikaanse ambtsgenoot, een klik gehoord in de hoorn, een duidelijke droge klik? Ja toch? Hoe kon hij toch zo naïef geweest zijn!? De enige persoon die nóg een sleutel heeft van de telefooncentrale in Garden House is Pjotr, zijn persoonlijke lijfwacht, zijn jeugdvriend en vertrouweling nota bene die hij eigenhandig uit het getto van zijn geboortestad Leningrad had meegetroond naar Moskou en aan wie hij verknocht was geraakt, meer nog dan aan zijn eigen kinderen... De verrader!

     Ik moet mij aankleden ...  een vliegtuig vorderen ... proberen te ontsnappen langs de achterdeur ... god, waar heb ik die sigaren gelaten? ... waar heb ik dit verdiend?... waarom moest uitgerekend mij dit overkomen? ... moedertje, moedertje...

 Je gelooft het niet.