Het staatshoofd dat, om de dagelijkse verveling te doden, lusteloos aan het surfen was geweest op het internet, had zich op een gegeven moment laten verleiden door een online advertentie waarin promotie werd gemaakt voor fotopuzzels: leg een puzzel met uw eigen foto, een onvergetelijke gebeurtenis, een prachtige vakantieherinnering, een eigen kunstwerk... Een puzzel leggen met uw eigen beeltenis..! Hij was meteen beginnen wegdromen, iets wat hem de laatste tijd wel vaker overkwam, zoals onlangs nog tijdens de jaarlijkse bijeenkomst met de gestelde lichamen...

Terwijl hij naar de zes meter hoge muur aan het staren was, die zijn riant buitengoed, gelegen in een chique wijk aan de rand van de hoofdstad, moet beschermen tegen de boze buitenwereld, was hij in zijn presidentieel hoofd koortsachtig op zoek gegaan naar die ene prachtige vakantieherinnering. Maar had hij die wel? Het leek allemaal zo ver weg...

En plots kwam Vladimir Vladimirovitsj, vierde en straks ook met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vijfde president van de Russische Federatie, die onvergetelijke zomervakantie voor de geest aan de rand van het onherbergzame gebergte in Zuid-Siberië. Hoe kon hij dat vergeten zijn! Was hij er niet gaan vissen in goed gezelschap, ja toch?
Meteen was het staatshoofd  op zijn Amerikaanse smartphone op zoek gegaan naar dat kiekje, waarop hij aan de oever van het uitgestrekte Baikalmeer onversaagd, in ontbloot bovenlijf, staat te poseren, vislijn in de ene hand en een snoek in de andere. (nvdr: in de Novaja Gazeta, in een verloren hoekje in het weekendkatern, was sprake geweest van een mannetjes snoek van ruim 10 pond). De president wordt geflankeerd door niemand minder dan Sergej Sjojgoe, ons welbekend als de Russische minister van defensie die, vol bewondering, de ogen gesperd, zijn broodheer staat aan te staren.

Het staatshoofd had meteen de koe bij de hoorns gevat en
1) het kiekje een beetje gefotoshopt, t.t.z. in één ruk had hij er de defensieminister digitaal afgeknipt (zie afbeelding onderaan rechts),
2) de bijgewerkte foto in de hoogst mogelijke resolutie doorgestuurd naar de bewuste site ergens aan de andere kant van de planeet,
3) en meteen maar de XXL besteld, de puzzel met maar liefst 2000 stukjes

     En zie, sedert enige tijd hangt daar in de presidentiële werkkamer op de tweede verdieping van genoemde residentie de levensgrote beeltenis van een in blote torso poserende visser, getooid met een dwaas hoedje en zwarte plastic zonnebril. De in een vergulde lijst gevatte kleurenfoto prijkt er pal naast het statieportret van een oude man met een koppel loensende ogen onder borstelige wenkbrauwen (nvdr: de trouwe lezer van deze column weet al meteen welke figuur aan deze lyrische beschrijving beantwoordt, jawel, we hebben het uiteraard over niemand minder dan Vadertje Stalin. Het betreft hier slechts een replica, want het originele werk van de hand van Mihail Grigoriyevich hangt in het Kremlin. Zie ook 'Je gelooft het niet' dd 30/06/2022).
Door de aanwezigheid van talloze kleine kreukels en barstjes in het oppervlak zou men geneigd zijn te denken dat het om een stilistische verwijzing gaat naar de vermaarde orthodoxe iconen met de afbeelding van de Moeder Gods, maar in werkelijkheid betreft het dus niets meer dan de keurig ingelijste puzzel van een profane prent.
Vladimir Vladimirovitsj, een fervente puzzelaar? Toegegeven, sedert de start van zijn speciale militaire operatie was intussen al heel wat over de verborgen talenten van deze man bekend, maar dít, het tartte elke verbeelding

     Maar zoals zo vaak, niet in het minst in het land met zijn 46 oblasten, is niet alles zoals het lijkt. Wat ervan is?
Wel, hiervoor moeten we even teruggaan naar de gebeurtenissen op de vooravond van de Russisch-Orthodoxe kerst. We schrijven 6 januari, avond van de-Russische-herderkes-die-lagen-bij-nachte, datum waarop prelaten en popen deze heilige dag vieren conform de Juliaanse feestkalender, die welgeteld 13 dagen achterloopt op ónze Gregoriaanse (nvrd: dit achterop huppelen geldt uiteraard meteen voor álle belangrijke kerkelijke (feest-)dagen zoals vijfde dag onder het Octaaf van Kerstmis, Maria Lichtmis, Drie Koningen, Pasen, Beloken Pasen en ga zo maar door...).
In het kader van zijn speciale militaire operatie had de president in zijn grenzeloze goedheid het lumineuze idee opgevat om enkele families van aan het front gesneuvelde soldaten uit te nodigen. Er was hem immers toenemend gemor gemeld uit de verste uithoeken van zijn uitgestrekte rijk, meer zelfs, er waren ongemakkelijke protestacties geweest door bezorgde moeders en dit zowaar tot aan de voordeur van het Kremlin. (nvdr: dat van die families die waren uitgenodigd moet in zijn juiste context geplaatst: in het huidige Rusland mag dit al eens begrepen worden als een presidentieel bevel waar niet aan te ontkomen valt op straffe van verbanning naar de immer bevroren toendra.

     Die bewuste avond dus in het presidentieel buitengoed...
We bevinden ons in een van de zaaltjes waar in tempore non suspecto Angela Merkel nog was ontvangen in het kader van de aanleg van Nord Stream 1, die fameuze gaspijplijn tussen Rusland en Duitsland, hetzelfde project, jawel, waarover de Amerikanen not amused waren geweest. Had hij toen toch niet zijn zwarte labrador in het zaaltje losgelaten zeker! Met opzet natuurlijk - als onderdeel van het diplomatieke spel, liet een niet nader genoemde diplomaat zich toen ontvallen - om de Duitse kanselier, die ooit als kind door een hond was gebeten, te intimideren. Over het voorval vonden we op het internet onderstaande foto met een doodsbenauwde Angela die de grommende hond geen moment uit het oog verliest en Vladimir die geamuseerd toekijkt.

Inderdaad, je gelooft het niet...
en derhalve konden we u deze anekdote niet onthouden.

     Nee, geen beeld op kerstavond van een relaxte Poetin ter gelegenheid van zijn inderhaast als onderhoudend bedoelde babbel met enkele van zijn landgenoten. Met amper 8 genodigden waren ze, drie moeders met in totaal vijf kinderen van uiteenlopende leeftijden. Maar wat een stijve bedoening was me dat daar, zeg... Ze zaten in een langwerpige, veel te ruim bemeten cleane zaal. Tegen de ene lange muur stonden in een brede boog enkele oversized fauteuils waarin de gasten ongemakkelijk hadden plaatsgenomen, de rug kaarsrecht, er angstvallig op lettend niet helemaal onderuit te zakken. Het staatshoofd dan weer zat, zoals gewoonlijk ongegeneerd de knieën gespreid, aan de overkant, weliswaar op veilige afstand van zijn bezoekers, alsof het zijn ministers waren... En hij sprak (wij citeren letterlijk):

     Nee, waarde lezer, we verzinnen het niet, het staatshoofd heeft tijdens zijn behoorlijk uitvoerig onderhoud - de lyrische omschrijving kwam uit de mond van Dmitri Peskov, officiële woordvoerder van het Kremlin - elke zin uitgesproken zoals het hier gedrukt staat en ten ware dat zulkdanige warrige retoriek de Russische zeden en cultuur eigen is, durven we te stellen dat hij met zijn prietpraat geenszins de hoofdvogel heeft afgeschoten. Hebben wij hiervoor onze parochie verlaten, moeten ook de aanwezige moeders gedacht hebben; dat wij maar vlug aan tafel kunnen want we hebben deze week amper iets over de lippen gekregen. Waarom zegt hij dáár niets over, over de kou die we moeten lijden en de voedselschaarste? Nee, hij kletst alleen maar over begrijpelijke signalen, welke signalen en hoezo, begrijpelijk? En dan dat irritante kuchje heel de tijd! Alsof hij bang is dat we vervelende vragen gaan stellen over het lot van onze zonen en echtgenoten aan het front, waarover nog nauwelijks wordt gecommuniceerd...

     Maar wat er die avond in het hoofd van het stáátshoofd moet zijn omgegaan? Hoe hij toch zo stom had kunnen zijn zich amper voor te bereiden op zijn speech, zoiets? Dat hij zodoende niet verder was gekomen dan het verkopen van wat gebakken lucht..; dat aan de kerstdis, nog vóór hij in zijn heet opgediende Borschtsch (jawel, 2 maal sch !), een Slavische brokkensoep, niet te verwarren met de Italiaanse Minestrone, had kunnen blazen, de tongen van de moeders zouden loskomen omdat ze boter bij de vis wilden over de toestand aan het front, de voedselschaarste en dies meer? We durven er echter donder op zeggen dat, niet in het minst omwille van de nadrukkelijke aanwezigheid heel de tijd van veiligheidspersoneel en cameralui, ook tijdens het diner nauwelijks een vraag in die richting werd gesteld. Hierover is weliswaar achteraf niets meer vernomen.

Het staatshoofd moet, zo vernamen we, na het kerstdiner nog met zijn gasten zijn afgezakt naar een niet nader genoemde kerk, ergens binnen de veilige muren van zijn residentie, voor het bijwonen van de middernachtmis. Daar zijn beelden over getoond in de media. Of hij daarna zijn genodigden nog logies heeft aangeboden dan wel hen per presidentiële escorte heeft laten terugvoeren naar hun verre oblast of nog, hen met klikken en klakken de straat heeft opgeschopt, ook hierover is niets geweten.

     Maar hoe zat dat nu met die puzzel? Wel, waarde lezer, laten we uw geduld niet langer op de proef stellen...
We bevinden ons nog steeds in de residentie Novo-Ogaryovo, alwaar het staatshoofd na de middernachtmis behalve zijn secretaris, iedereen verlof had gegeven zodat men de kerst thuis verder kon vieren. Zelf had hij zich teruggetrokken in zijn privévertrekken. Nee, het was alles behalve een geslaagde avond geworden, want wat had hij in ruil voor zijn gul uitgestoken hand teruggekregen? Nougabollen,  want geen van de moeders die hem had bedankt voor spijs en drank en dan was er ook nog die snotneus geweest die hem tijdens zijn speech heel de tijd met een vranke blik had zitten aanstaren alsof hij wou zeggen: ik geloof geen iota van al uw zever en wacht maar ventje, ik kom nog wel eens terug, en voor wat gij onze vaders en broeders hebt aangedaan zal mijn wraak zoet zijn...

Kunnen mijn onderdanen dan geen greintje begrip meer opbrengen voor de penibele situatie waarin ons land zich bevindt, moet Vladimir toen gefoeterd hebben. Waar is het onwankelbare vertrouwen gebleven in hun president en het evidente besef dat in tijden van oprukkende dreiging vanuit het imperialistische en fascistische Westen al eens offers moeten worden gebracht, de broekriem aangespannen, de verwarming een graadje lager gezet? Chert vozmi !

Vooruit, troostte Vladimir Vladimirovitsj zichzelf, laten we nu deze avond vooral niet vergallen. Waarom niet eens een plaatje opgelegd? (nvdr: het is een publiek geheim dat de vierde en straks ook met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vijfde president van de Russische Federatie een fervente fan is van the Beatles, correctie, van sir McCartney). Weldra klonken uit onzichtbare speakers de eerste pianoaanslagen van Let it be ... 

          McCartney's words of wisdom mochten echter onvoldoende troost brengen; in het presidentiële hoofd leek the hour of darkness een eeuwigheid. Wat haatte hij toch die donkere dagen van het jaar, wat snakte hij ernaar om nog eens het beest te kunnen uithangen en, gewapend met kruisboog en speer, op walvissen te jagen in de wijde met ijsschotsen bezaaide Siberische wateren...

En toen, op dat eigenste ogenblik, schoot hem te binnen dat er enkele dagen geleden aan de voordeur een colli was geleverd, recht uit de V.S., bevattende: een XXL-versie van een puzzel (2000 stukjes!) met op het deksel de beeltenis van niemand minder dan hemzelf, in bloot bovenlijf triomfantelijk een mannetjes snoek van wel 10 pond aan de wereld presenterend aan de oevers van het uitgestrekte Zuid-Siberische Baikalmeer.

Maar Vladimir had zich de resterende uren van zijn persoonlijke kerstnacht enigszins anders voorgesteld... Eerst had hij de hele doosinhoud op zijn salontafel uitgekieperd. Uit de onoverzichtelijke hoop was hij dan maar, vooralsnog goedgemutst, op zoek gegaan naar stukjes van min of meer gelijke kleur: de donkerblauwe, hield hij zichzelf voor, voor het water van het Baikalmeer, de lichtere voor de luchten erboven, de groene voor de bossen aan de horizon en de bleekroze - waren die niet iets té bleek uitgevallen?- voor de presidentiële blote torso... Maar in plaats van die éne onoverzichtelijke hoop lagen er nu 4 en nóg vond hij geen 2 stukjes die met elkaar pasten. Zelfs de presidentiële hoed en zonnebril of die 10 pond wegende mannetjes snoek lieten zich maar niet vinden. Zie mij hier in zeven sloten tegelijk lopen, besefte het staatshoofd, ik lijk wel mijn generaals te velde. En zie, bij dit akelige besef ontstak hij in een Russische colère, in één veeg het hele zootje van de salontafel keilend tot in de verste hoeken van het kamerbrede Perzische tapijt. Chert vozmi !

          Op zondag 7 januari, hoogdag van Kerstmis, klopte Poetins secretaris stipt om 8 uur discreet op de deur van de presidentiële suite. Omdat hij ook na een tweede poging behalve een onregelmatig gesnurk geen ander teken van leven meende te ontwaren (of klonk daar niet ergens een onbestemd muziekje?), waagde Igor het erop de deur te openen en zijn hoofd naar binnen te steken. Nee, het was niet bepaald fraai wat hij te zien kreeg: eerst had hij alleen maar een paar voeten ontwaard die van onder de salontafel uitstaken, maar je gelooft het niet...

Daar lag hij dan, het hoofd in een onnatuurlijke hoek geknakt tegen een van de fauteuils: Vladimir Vladimirovitsj, hoofd van de Russische Federatie en opperbevelhebber van het leger, die blijkbaar weer eens te diep in het glas had gekeken, want met zijn linkerhand hield hij een lege fles Slivovitsj omklemd. Verder leek het alsof iemand kwistig confetti had rondgestrooid... Nee, toch niet, het waren honderden stukjes van een of andere puzzel waarmee het kamerbrede Perzische tapijt was bezaaid. En nu pas trok het muziekje dat op laag volume uit de speakers klonk zijn volle aandacht: 'well the Ukraine girls really knock me out ... they leave the West behind ... and Moscow girls make me sing and shout ... that Georgia's always on my mind' ... Back in the USSR, een van Poetins lievelingssongs op de dubbele witte, begreep Igor meteen. De plaat moet heel de nacht afgespeeld zijn op de vintage automatische presidentiële platenspeler, die al een hele tijd defect was en in plaats van te stoppen na het laatst afgespeelde nummer onverminderd van vooraf aan herbegon. Igor zette de muziekinstallatie af.

     Gekreun van onder de salontafel: moeizaam probeerde het staatshoofd zich op de andere zijde te keren, daarbij amper verstaanbare klanken producerend: Ke-me-ro... No-vo-si... Zou het kunnen dat het staatshoofd aan het ijlen was? Voorzichtig tikte Igor op de schouder van de president die de ogen opende, daarbij verdwaasd rondkijkend: 'Waar ben ik? Wat is er gebeurd?' Meteen hielp Igor zijn broodheer om overeind te komen. Alle goden, wat stonk de vent toch uit zijn bek!
Maar Vladimir Vladimirovitsj zou Vladimir Vladimirovitsj niet zijn mocht hij zich niet stante pede een houding weten te geven: 'Ruim die troep hier op, en vlug.'
'Misschien kan ik u eerst een kop sterke koffie laten brengen?', suggereerde de presidentiële dienaar.
'Ja, doe dat.' Met een diepe zucht liet het staatshoofd zich neerzakken in een van zijn diepe fauteuils. 'Je raadt nooit wat ik heb gedroomd. Plots bevond ik mij in de salon van Friends, je weet wel. Je herinnert je nog wel die aflevering waarin Ross  Geller, die neurotische paleontoloog, opschept dat hij alle 50 staten van Amerika uit het blote hoofd kan opzeggen? Het tapijt lag trouwens vol met van die kaartjes waar op de achterkant de namen stonden. Welnu, hij had zijn bezoeker meteen herkend - hierbij grinnikte het staatshoofd zelfgenoegzaam - en zodoende begonnen we zomaar voor de grap de namen van de Russische oblasten met hun hoofdsteden af te dreunen.'
'En, is het jullie gelukt?'
'Indien jij mij niet had wakker gemaakt, ja! Maar mag ik jouw kennis eens testen? Laten we beginnen met de eerste in de rij: Amoer. Ken jij daar de hoofdstad van?' Het staatshoofd kreeg pretoogjes.
...
'Je weet toch wel waar Amoer ligt, zeker?'

...

'Toegegeven, het ligt niet naast de deur.' Daarbij wees het staatshoofd naar een plek ergens achter het hoofd van zijn secretaris en voorbij de gecapitonneerde deur van de presidentiële suite.

De secretaris, geen uitblinker in de kennis van de Russische staathuishoudkunde en de geografie in het algemeen, moest het antwoord schuldig blijven.

'Nog niet? Een hint misschien? 14 letters. en het begint met een B. Nog steeds niet?' Blagovesjtsjenk'. Het staatshoofd glunderde.

     Met uw goedvinden, waarde lezer, maken we nog een laatste keer een sprong voorwaarts in de tijd, naar dinsdag 13 februari (nvdr: op dat ogenblik kan niemand bevroeden wat zich uitgerekend 2 dagen later zal afspelen op een plek, ergens ten noorden van de poolcirkel. Voor verdere toelichting: zie kadertje onderaan).

     's Ochtends, in alle vroegte, zat Vladimir Vladimirovitsj achteloos een blik te werpen op de koppen van de Novaja Gazeta tot zijn aandacht werd getrokken door een bericht over zijn eeuwige politieke opponent, de heer Alexei Navalny, die in alle stilte was gedeporteerd naar een afgelegen strafkolonie in het noorden van Siberië. Aanleiding voor deze verhuizing, 2000 kilometer verwijderd van diens geliefde Moskou, was het feit dat hij zich op een onjuiste manier had voorgesteld aan een nieuwe gevangenisbewaarder! 
Hoe het daar thans in die strafkolonie aan toe ging? Dagelijks werd hij, op bevel van de president himself, om 5.00u a.m. gewekt door het Russische volkslied. De nationale hymne werd hem echter niet op lieflijke wijze ten gehore gebracht maar via een koppel krakende luidsprekers die alleen maar uitzinnig makend luide decibels produceerden, De heer Navalny zou, aldus het bewuste artikel, de hymne telkens luidkeels uit volle borst meebrullen...  We krijgen die vent maar niet kapot, mijmerde het staatshoofd en hij schudde niet begrijpend zijn grijze hoofd.

Stipt om 8 uur, naar goede gewoonte, klopte Poetins privésecretaris op de deur van de presidentiële suite.
'Binnen', klonk aan de andere kant een vertrouwde stem.
'Goedemorgen, meneer de president. 't Is maar dat ik de patriarch aan de lijn heb. Schikt het u om hem even te woord te staan?'
'Welke patriarch, die van Kiev, Constantinopel..? Vooruit, zeg het maar', reageerde Vladimir Vladimirovitsj geprikkeld.
'Die van hier, ik bedoel van Moskou, meneer de president.'
'Och, die paljas van een Kirill. Wat heeft hij nu weer te zeggen?'
'Of hij zich zorgen moet maken, nu hij op de zwarte lijst staat van het Oekraïense Ministerie van Binnenlandse Zaken.'
'Wát? Hij zou eigenlijk fier moeten zijn, want hij bevindt zich in goed gezelschap, ja toch? Moet ik namen noemen, nee toch?', waarop het staatshoofd zijn secretaris wegstuurde met het uitdrukkelijke verzoek hem niet verder lastig te vallen.

Vladimir Vladimirovitsj pijnigde zich al enkele dagen het hoofd over de kwestie wat nu het meest urgent was: handjes gaan schudden met zijn Noord-Koreaanse collega Kim Jon-un met wie hij een alomvattend strategisch partnerschap wenste af te sluiten - wat stricto sensu zou neerkomen op de bestelling van enkele duizenden containers volgeladen met kanonnen, mortieren en granaten, stante pede langs de ijzeren weg te transporteren naar zijn westelijk front - , dan wel op de foto te gaan bij Xi Jinping, de eeuwig beaat grijnzende ondoorgrondelijke Chinees die maar niet in zijn kaarten liet kijken: hoeveel gas had hij nu precies nodig, tegen wanneer en vooral, hoeveel dollars zou hij daarvoor willen afdokken? Besefte die spleetoog dan niet hoe krap de Russische staatskas erbij zat?
Jaja, hij zou zijn buitenlandminister; Sergey Lavrov, sommeren meteen vaart te zetten achter de voorbereiding van beide staatsbezoeken en hem nog eens op het hart drukken tijdens de verkennende contacten met Kim, het ventje met de excentrieke haarsnit en vooruitstekende pens, vooral geen gewag te maken van de levering van raketten, gezien hun kwalijke reputatie.

Die andere Sergej, generaal Sergej Sjojgoe dus, zou bevolen worden dringend de installaties van de luchtafweer boven Moskou te laten nakijken, want deze waren onlangs eens te meer gehackt. Vladimir Poetin geloofde stellig dat dit een pesterij moest zijn geweest, ontsproten uit de koker van Elon Musk, die Amerikaan met al zijn satellieten. Voorts zou de generaal bijkomende installaties moeten plaatsen boven elke residentie waar de president en zijn gevolg de komende tijd nog voet aan de grond zouden zetten. Daarna, liefst onmiddellijk na de verkiezingen, zou hij de laan uitgestuurd worden. Reden: onbekwaamheid en gesjoemel met overheidsgeld.

     Eerst zijn er alleen maar een hoog gefluit en nog andere onbestemde geluiden te horen, maar weinige ogenblikken later verschijnt op het scherm van de presidentiële laptop een mannetje met kort bovenlijf, een koppel opvallende oorschelpen en strak naar achter gekamd zwart haar. Een blinkende vleugel op de achtergrond...
'Aha, daar zie, de Willy. Hoe gaat het, jong?' (nvdr: we bevinden ons andermaal  in de living van de heer Claes, gewezen secretaris-generaal bij de Navo; zie Fisherman's Hut en De besognes van een staatshoofd).
'Och, ik mag niet klagen, Vladimir, afgezien van de kwaaltjes die de oude dag met zich meebrengt. Reuma, jong, vooral in de vingers, niet goed voor het pianospel. Maar euh, jij belt niet om over de mislukte patatjes te kletsen hé?', polst Claes behoedzaam. Hij hoopt vurig dat zijn advies zal gevraagd worden over een of andere delicate staatsaangelegenheid. Behoort hij immers niet tot de  almaar slinkende inner circle van het Russische staatshoofd, ja toch?
'Wel, Willy, ik weet niet goed waar ik moet beginnen.'
'Maar mijne lieve man, wij hebben toch geen geheimen voor elkaar. Kom, gooi het er maar uit', zingt Claes.
'Wel, je weet het misschien niet, het was vóór onze tijd, maar in de nadagen van de Russische revolutie heerste er in de Sovjetunie alom nijpende armoede, terwijl vadertje Stalin zich dag en nacht uit de naad werkte om het tij te keren, zijn land met grootse verwezenlijkingen op de wereldkaart te zetten.'
Claes, die als geen ander geboeid en oplettend was geweest in de les geschiedenis, herinnert zich een andere lezing van Stalins bolsjewistische Oktoberrevolutie: dat de tiran niet alleen een totalitair bewind voer, maar bovendien onder zijn bevolking miljoenen slachtoffers had gemaakt. Massa's mensen waren gestorven tijdens aanhoudende hongersnoden, politieke tegenstanders werden op grote schaal weggezuiverd en gedeporteerd naar de goelags...
Claes, in de wetenschap dat hij zich op glad ijs bevindt, antwoordt: 'Ja, zo'n staatsmannen maken ze nu niet meer' en beseft meteen de ampleur van zijn uitschuiver.
'Wat wil jij daarmee zeggen, Willy?', vraagt de Rus die nerveus zijn dunne lippen bevochtigt, teken van opwellende toorn.
Waarop bij Claes het zweet uitbreekt: 'Wel, wat ik zei hé, Vladimir, dat hij een groot staatsman was.' De gewezen secretaris-generaal houdt er wijselijk het zwijgen toe, tuurt verstolen naar zijn gezwollen reumatische vingers.
'Ach Willy', herneemt de Rus, 'het is maar dat mijn volk opnieuw honger lijdt. Het verschil is dat mijn land toen terug recht gekropen is, dat onze vrouwen zelfs tijdens de koudste winters terug konden flaneren langs de Moskouse vitrines. Jawel, vadertje Stalin heeft zijn Russische voet naast die van Amerika gezet. Maar nu, ach Willy, ik heb de ellende van mijn volk met eigen ogen gezien, op Kerstavond 't onzent, op mijn stulpje in de buitenwijken van Moskou. Mijn volk is onderkomen van honger en kou. Jij, met jouw lange arm, misschien...' 
'Ja maar, Vladimir, vergeet niet dat de koolmijnen van Waterschei, Zwartberg en Winterslag al een tijd dicht zijn. Dat weet je toch.'
'Natuurlijk, maar waar ik eerder aan dacht: kun je ons niet helpen met wat voedselpakketten? Hebben jullie daar geen overschotten van 't een of 't ander?'
'Wel, 't is te zeggen, onze melk- en boterberg, dat is intussen ook voltooid verleden tijd hé. Maar om bij de zuivel te blijven: misschien kunnen we uw noodlijdende bevolking een plezier doen met  een paar duizend dozijn eieren? Moet lekker zijn bij de macédoine de légumes!' 
'Eieren?, werpt de Rus verbaasd op, 'welja, waarom niet? Enne, wat moet dat kosten?'
'Ik kan wel iets fiksen', teemt Claes die in een vorig leven in het bestuur zat van de Eierprijzencommissie van Kruishoutem. Euforisch vervolgt hij: 'We hebben het hier allemaal: scharreleieren, vrije uitloop, wit of bruin... Lekker toch bij de huzarensla. Aan hoeveel stuks dacht je?'
'Ja maar, allemaal goed en wel, maar met al die sancties tegen mijn land, hoe krijgen we dat dan ongemerkt naar hier?'
Claes zwelt van zelfgenoegzaamheid, bevindt zich allengs in de zevende hemel: 'Laat dat maar aan mij over, Vladimir, via Kiewit natuurlijk, de lokale luchthaven hier, nooit van gehoord?' (nvdr: Aero-Kiewit is gelegen in de oblast Limburg, halverwege tussen Hasselt en Zonhoven. Het onooglijke vliegveld dateert uit de tijd van de florerende Genkerse koolmijnen, dezelfde periode waarin het land van Stalin kreunde onder de hongersnood).
'Ach Willy, ik weet niet hoe ik u nu weer moet bedanken voor zoveel Limburgse gulheid.'
'Geen dank, Vladimir Vladimirovitsj', zingt Claes en hoopt dat Poetin zal vragen waarmee hij de gewezen secretaris-generaal van de Navo een plezier kan doen.
Poetin vraagt het hem, waarop Claes laconiek antwoordt dat hij er nog eens zal over nadenken. Stilletjes hoopt hij dat een of andere Russische trollenfabriek het geregeld krijgt dat dochter Hilde straks, op 13 oktober, terug de Hasseltse burgermeestersjerp mag omgorden.

Je gelooft het niet...
'

satirisch nummer van de meidengroep Fabrika over Poetin ... 

(er is ook een muziekclip van het nummer te vinden op YouTube)