Om door jou gehoord te worden,
zijn ze wel eens dun,
mijn woorden,
als meeuwensporen op de stranden.

Halssnoer, dronken belletje
voor jouw handen, zacht als druiven.

En ik bekijk mijn woorden als iets vers.
Meer dan van mij zijn ze van jou.
Ze klimmen in mijn oude lijden als klimop.

Zo klimmen ze langs de vochtige wanden.
Jij bent de schuldige van dit bloedige spel.

Ze vluchten uit mijn donkere schuilplaats.
Alles vul jij, je vult alles.

Vóór jou bevolkten ze de eenzaamheid die jij bezet,
en meer dan jij zijn ze mijn droefenis gewend.

Nu wil ik dat ze zeggen wat ik wil zeggen in de hoop
door jou gehoord te worden zoals ik wil dat jij me hoort.

(20 poemas de amor y una canción desesperada)

De harde middag van de grote zandvlakten
is aangebroken:
de wereld is naakt,
ruim, steriel en doorschijnend tot in de laatste
zandige grenzen:
beluister de breekbare klank
van het levende zout, dat alleen is in de zoutvlakten:
de zon breekt zijn ruiten stuk in de lege ruimte
en de aarde zieltoogt met een droog
en verstikt gekreun van zuchtend zout.

(Canto general, canto IV - 'de bevrijders')

Het was de herfst van de druiven.
De wijnstokken trilden talrijk.
De witte en gesluierde trossen
legden rijp op hun zachte vingers
en de zwarte druiven vulden
hun kleine, volronde uiers
met een geheime, bolronde stroom.
De heer des huizes, een ambachtsman
met schrale trekken, las me
uit het bleke, aardse boek
van de schemerdagen.
Zijn goedheid kende de vrucht, 
de stam en het werk
van het snoeien dat aan de boom
zijn naakte bekervorm geeft.
Hij praatte tegen de paarden alsof
het reuzegrote kinderen waren:
achter hem aan liepen de vijf poezen
en de honden van dat huis, enkele met hoge rug en traag,
andere met zotte capriolen
onder de winterkille perzikbomen.
Hij kende elke tak,
elk litteken van de bomen,
en zijn oude stem onderrichtte mij
terwijl hij de paarden streelde.

(Canto general, canto X - 'De vluchteling')

ik wil met jou doen
wat de lente doet
met de kerselaars

En het was op die leeftijd... De poëzie was
naar me op zoek. Ik weet niet, weet niet vanwaar
ze opdook, uit winter of rivier.
Ik weet niet hoe of wanneer,
nee, geen stemmen, stemmen waren het niet, geen
woorden, geen stilte,
maar uit een straat werd ik geroepen,
uit de takken van de nacht,
plotseling, te midden van de anderen,
te midden van felle vuren
of alleen op de terugweg -
daar stond zij zonder gezicht
en raakte me aan.
... ... ...

(Register van Isla Negra)