Het moet intussen zowat 8 jaar geleden zijn. Ik stond de titels op de boekruggen te bekijken in de afdeling Informatica van een boekhandel in Blankenberge. Of was het Oostende? Van het lange schuinkijken, waaraan ik al gauw een pijnlijke hals overhield, had ik het zoeken bijna opgegeven tot ik onverwacht op een veelbelovende titel stootte in de reeks Van Duuren Informatica: 'Aan de slag met sociale media voor senioren'. Het stond er allemaal in: Facebook, LinkedIn, Flickr, Tumblr..., in opvallend groot lettertype en netjes verdeeld over 13 overzichtelijke lesjes. Ik heb het boek meteen gekocht.

Ik herinner me nog dat ik mij toen afvroeg of ik eigenlijk wel een senior was, vanaf wanneer heb je definitief die status bereikt, en dat ik bij thuiskomst de definitie ging opzoeken in mijn nieuwste Prisma woordenboek. Senior: iemand van vrij hoge leeftijd, vooral in de sport. Zo stond het er en in mijn kleine Van Dale vond ik nog een andere, meer academische omschrijving. Senior: de oudere, in tegenstelling tot de jongere (junior); persoon van boven de gemiddelde leeftijd, zonder specifiek aantal jaren. Ik heb dat van die gemiddelde leeftijd zo-even gegoogeld en wat leerde ik? Dat de gemiddelde Belg 41 jaar oud is en diens levensverwachting 81,8. Weliswaar iets lager voor de mannelijke bevolking. Op basis van deze officiële statistieken mag ik met stelligheid aannemen dat ik toen, schier 8 jaar geleden, al een hele tijd tot de groep der senioren mocht worden gerekend.
Het bewuste boek heeft al die tijd in de kast bestaan. Maar nu ligt het opengeslagen op mijn schrijftafel. Al bladerend door de les waarin Facebook wordt behandeld vallen me volgende met gele fluo gemarkeerde woorden op: wat ben je aan het doen? In dit veld word je verondersteld iets te zullen noteren. Dat wordt dan een bericht. Dat door een enkele toetsaanslag publiek wordt. Dat door god en klein pierke gelezen wordt, geliked, gedeeld en wie weet wat er nog meer mee wordt gedaan in de diepste krochten van het world wide social web.

Wat ben je aan het doen? Die vraag had me dus 8 jaar geleden geïntrigeerd. Werd je verondersteld iets te berichten over wat je op dat eigenste ogenblik aan het doen was, had ik me toen al afgevraagd. Ik ben een propere onderbroek aan het aantrekken ... ik sta mijn fiets op te pompen … Eerlijk, probeer maar eens iets te typen terwijl je die dingen aan het doen bent. Zou iemand ooit de heer Zuckerbergh gepolst hebben waarom hij zijn berichtenvak precies met dat zinnetje heeft bedacht? Waarom staat daar niet: je hebt even niets omhanden maar voelt de dwingende aandrang om je gal uit te spuwen, je vreugde uit te schreeuwen, je zoveelste selfie met de wereld te delen? Shoot!
Ach, ik mag aannemen dat de heer Zuckerbergh heel goed over dat zinnetje zal nagedacht hebben. Moedig las ik verder in het hoofdstukje over het gebruik van Facebook: wat wil je met dit medium? Er volgde een lijstje met essentiële vragen, helder geformuleerd: heb je iets te melden? Wil je iets tonen? Is er iets waarvoor je wilt gevolgd worden? Wil je misschien zelf iets volgen? En dus begon ik hierover na te denken, rond te kijken in mijn werkkamer, maar kon nauwelijks iets vinden dat het melden waard kon zijn. A fortiori zou er dan ook niets te volgen vallen.
Nee, behalve de ijdele hoop dat, door FB in mijn leven toe te laten, ik me misschien een kwarteeuw jonger zou gaan voelen, hadden we elkaar nauwelijks iets te bieden. Op bladzijde 33 van het nochtans veelbelovende boek heb ik, niet weinig ontmoedigd, afgehaakt.

          Tot 3 jaar geleden een oude bijna vergeten droom terug kwam opzetten: ik heb ideeën, ik ga boeken schrijven en columns, en ik wil gelezen worden. Eind 2019 had ik mijn eerste roman gefinaliseerd én had ik een eigen website opgezet waar niet alleen het boek in de etalage lag, maar waar ik bovendien op geregelde tijden korte stukjes zou publiceren. Weinige tijd later stond het boek in de winkelrekken. De waarheid noopt evenwel tot enige nuancering: ik mocht 2 exemplaren achterlaten in de reeds geciteerde Oostendse boekhandel. De roman, in eigen beheer uitgegeven, kon wel ook meteen online besteld worden. Diezelfde dag schafte ik me voor het luttele bedrag van tweemaal 10,99 euro een paar titels aan: de kleine Facebook en de kleine Instagram, beide voor dummies, waartoe ik mezelf nog steeds rekende. Doch je wist maar nooit hoe deze fora dienstig zouden kunnen zijn voor een debuterende schrijver en voor een boost zorgen in de verkoop. Ik had nu immers iets te melden aan de wereld, althans aan het Nederlandssprekende deel en ja, ik wou voortaan gevolgd worden.
Bij de tweede kennismaking leek FB me nog ontoegankelijker geworden dan zoveel jaren geleden. Met zijn vele nieuwe rubrieken en mogelijkheden begon het aardig te lijken op onze aangifte in de personenbelastingen met zijn talloze koterijen. Ik zal me beperken tot een kleine greep uit het oeverloze aanbod aan opties: evenementen maken, een mijlpaal toevoegen... Of neem nu die passus over 'groepen': behalve het plaatsen van updates of het delen van links op je persoonlijke profiel of dat van je vrienden, kun je als individuele gebruiker ook publiceren in groepen. Facebook biedt talloze hangplekken: openbare, besloten en zelfs geheime plekken (Luister naar wat Wikipedia hierover schrijft: plek waar zogenaamde hangjongeren rond kunnen hangen ... om te voorkomen dat de hangjeugd verblijft op plekken waar hun aanwezigheid anderen tot last is ... het betreft vaak jongeren die geen andere bezigheid hebben) voor hobbyisten, fanatici, collega's of allumni. Als je eenmaal lid bent of een groep gemaakt hebt, kun je vrienden uitnodigen om lid te worden... Het is zonneklaar dat de heer Zuckerbergh een andere definitie van 'hangplek' heeft voor ogen gehad dan deze die de vrije encyclopedie ons voorhoudt.

Nee, het was me al lang niet meer te doen om FB met zijn onwaarschijnlijke koterijen. Ik begon wel warm te lopen voor Instagram. Bleek dan weer dat dit niet werkt zonder een FB account. Ik heb me dan maar meteen op beide media een profiel aangemeten, waardoor ik nu door niets nog gehinderd op Instagram zou kunnen gaan zitten. Dat zitten, achtbare lezer, is in mijn situatie helemaal letterlijk op te vatten. Ik heb, behalve het plaatsen van een geschikte profielfoto en het schrijven van een korte biografie, de eerste tijd van mijn lidmaatschap nauwelijks een bijdrage geleverd bij het posten van wat dan ook. Ik had immers het geluk dat onze dochter de opdracht om als mijn tijdelijke social media assistent op te treden zonder gemor heeft aanvaard.

          Het dummies boekje heb ik intussen helemaal uitgelezen, meerdere keren zelfs. Ik las er over overzichtslijsten, tijdlijnen, stories, hashtags, hoogtepunten... Leergierig als ik ben, heb ik me ook gestort op al die wondere apps, waaronder Unfold, Grid Maker, Instagrid..., die het leven met Instagram nog aangenamer zouden moeten maken. Schoorvoetend en vooralsnog ver weg van een eerste post op de eigenlijke app ben ik dan beginnen oefenen met afbeeldingen, templates en roosters.
Stapsgewijs ontwaarde ik het licht aan het einde van de tunnel. De onzekerheid begon te wijken voor groeiend enthousiasme en in mijn hoofd klonk zowaar een variant op de Obama slogan: yes, hier kan ik iets mee! Met foto's zou ik werken. Met beelden zou ik mijn volgers naar mijn site en blog lokken en weldra zou niet alleen mijn aanhang uitgroeien tot enkele honderden maar zou mijn roman aan een tweede druk toe zijn. Een ijzersterk marketingplan had zonet het levenslicht gezien.
Waarom maar niet meteen de sprong gewaagd, zat ik mezelf aan te porren. Ik begon, in de stijl van de klungelende senior, aan de constructie van mijn eerste grid van 3 bij 3, afwisselend met woord en beeld. En totaal onverwacht leek een ondergesneeuwde hobby terug tot leven gewekt, iets wat zich in een vorig leven overigens grotendeels had afgespeeld in de tot donkere kamer omgeturnde badkamer. Al dat beeldmateriaal dat al lange tijd onaangeroerd ergens op de laptop staat, voor later eens, of op een of andere verloren gelegde usb-stick, daarmee zou ik werken. Digitaal uiteraard. En ik verdiepte me in Pinterest, ontdekte Unsplash... De mogelijkheden leken eindeloos.
Het 3x3 rooster, 'Minimal Colors' genaamd, mijn allereerste exploot op Instagram, werd gepost ... en er meteen weer afgehaald, want het zag er niet uit. Bovendien had ik, me eerst van geen kwaad bewust, mijn nieuwste story - het betreft een 'En Passantje' over mijn wedervaren met mijn internetprovider - zodanig verknipt dat mijn social media assistent mij te hulp moest schieten. Jawel, het is min of meer goed gekomen.

          Of ik zal doorzetten? Uiteraard, daar mag geen twijfel over bestaan! Of ik de gewenste vorderingen zal maken? Ik mag het verhopen. Of ik allengs een volleerde poster wordt die zijn gestaag groeiend aantal volgers dagelijks zal blijven epateren? Wel, achtbare lezer, geef me nog een beetje respijt aub.