Omdat het daareven nog had gegoten, waren de karretjes die niet diep genoeg onder de luifel waren geschoven druipnat. Hierdoor was het stukje papier, in plaats van losgeraakt en meegevoerd door de niet aflatende windvlagen in het tochtgat aan de ingang van het warenhuis, blijven kleven onder in het karretje dat ik met behulp van een halve euro en enig geduw en getrek uit de scheve rij had weten te manoeuvreren.

Het was een boodschappenlijstje.., zoals er wel eens meer door een gehaaste of nonchalante klant worden achtergelaten. Waar andermans lijstjes me doorgaans onberoerd laten, trok dit hier meteen mijn aandacht, want het begon met Tena for man, met een 'a', voor mannen in het enkelvoud en gemarkeerd met 3 uitroeptekens. Voorzichtig trok ik het doorweekte tere velletje los, haastte mij naar binnen, nam een scanner, ontsmette mijn handen en ging even aan de kant staan om de lectuur verder te zetten. Platte kaas, margarine, tafelbier, brood, bic 4 kleuren, ajuinen, gemengd gehakt, elvea, Camel. In die volgorde stond het er.
Tena for man!!!.., ik wist niet eens dat het bestond. Tena lady, jawel, dát was zelfs in mijn mannenwereld gekend. Ik meende het trouwens nog onlangs even gezien te hebben op het scherm, tijdens de onderbreking van een van de Godfather films... Alle woorden op het briefje waren geschreven in regelmatige aaneengesloten karakters; alleen stonden op een vreemde manier alle a's en o's discreet open...

          Lang geleden, ik moet toen een jaar of elf zijn geweest, zat ik elke woensdagmiddag van de maanden juli en augustus tijdens de Franse les met een koppel meisjes van mijn leeftijd samen aan een van de verroeste ijzeren tuintafels op het overdekte belommerde koertje van juffrouw blanche Ameye, 'blanche' omwille van haar zilverwitte haren. J'aurais aimé que tu sache, j'aurais dû te le dire... Passé composé, plus-que-parfait, subjonctif, niets was ons vreemd want juffrouw Ameye loodste ons feilloos door haar lijvige leerboeken: tome un, deux, trois... Buiten de schooltijd Franse les volgen was toen erg in trek want 'zonder Frans kom je later nergens', klonk het in menige huiskamer. Of nog: 'Ge moet tegenwoordig uw Frans kennen'.

Maar de meisjes, een identieke tweeling met lang blond haar en omwille daarvan vanaf de eerste dag voor eeuwig in de gunst bij de juf, bakten maar weinig van al die vreemde werkwoordvormen en -tijden, ijverig als ze waren in het zich bekwamen in de edele kunst van de kalligrafie. Daarbij schreven ze met identieke vulpennen, grijsgroene Parkers, de punt daarbij ondersteboven houdend en de pols in een onnatuurlijke hoek gekromd. Hun open o's en a's leken me zo elegant dat ik hen stiekem probeerde te imiteren. Zonder succes overigens.
Zoveel jaren na datum staarde ik nu op een identiek handschrift. Alleen de inktkleur was anders. Toen was deze van een soort lichtblauw geweest, typisch iets voor meisjes. Thans stond ik op ordinair rood te staren. Vandaar wellicht die bic 4 kleuren op het lijstje, omdat er thuis maar één kleur meer overbleef in de oude balpen op het aanrecht … Tena for man, wie zou dit kunnen geschreven hebben? Omwille van die elegant gevormde a's en o's moest het wel een vrouw zijn. Hoe oud zou ze zijn? Voor wie was het product bovenaan de lijst bedoeld? Niet voor zichzelf, mocht ik aannemen. Voor haar man misschien, haar vader, haar nieuwe vriend?

          Met de scanner in de aanslag begon ik aan mijn tocht langs de rekken, intussen vanuit een ooghoek en een ietsje schuldbewust het vodje papier in het oog houdend dat ik tegen het neergeklapte zitje van mijn karretje had gekleefd. Platte kaas, margarine, tafelbier.., allemaal merkloze producten. Wat kon daaruit worden afgeleid? Dat de vrouw die hier deze morgen was langsgekomen een dagelijkse vaste klant was en met dit gewoontepatroon verveling en eenzaamheid probeerde te doorbreken? Dat zij doorgaans dezelfde producten kocht? Ach, wat maakt het uit? Niemand ontsnapt aan een zekere routine, niet in het minst in zijn koopgedrag. Ja toch? Wanneer mijn vrouw zin heeft in platte kaas weet ik toch ook spontaan dat ze Philadelphia bedoelt. Maar de kwestie bleef me intrigeren. Ik nam nog eens het lijstje door. Misschien viel er nog meer te leren over deze vrouw. Dat het om iemand ging die niet kwistig omspringt met haar centen. Immers, in plaats van fazant, hazenrug of ander prijzig wild, in de aanloop naar de eindejaarsfeesten ten overvloede aangeboden in met kerstlichtjes truttig versierde bijgezette rekken, bleef het bij ordinair gemengd gehakt. En dan die elvea. Het klonk vaag vertrouwd, maar ik kon het niet meteen thuisbrengen. Tot ik in de gang met de groenteconserven de Elvea producten, waaronder de tomantenpuree, ontwaarde. Nog zoiets uit mijn jeugd. Zou het kunnen dat er vandaag of morgen ergens in een huiskamer in onze gemeente gehaktballetjes in tomatensaus op het menu stonden?

          Ik moest nog even tot bij de tandpasta. En toen zag ik ze, al die producten voor de intieme hygiëne, een afdeling waar ik maar zelden iets heb te zoeken, behalve een pak toiletpapier op geregelde tijden. En daar stond, in de schaduw van de Tena lady, die andere: Tena men. Met een 'e', voor mannen in het meervoud. Er bleken meerdere levels te bestaan.
Ik begon te lezen: Tena Men Protective Shield ofte Level zero, speciaal ontworpen voor mannen die enkele druppels urine verliezen... Het beloofde de hele dag comfort en zekerheid te bieden, want door de handige plakstrip bla bla... Naast de Level zero was ook een Level one in de aanbieding, geschikt voor mannen met lichte incontinentie. Er stond zelfs een concrete situatie bij ver-meld: voor heren die nadruppelen na het plassen of kleine scheutjes verliezen... Hoe tactloos.

En toen gebeurde er iets wat best kan omschreven worden als 'het stond in de sterren geschreven'. Op dat eigenste ogenblik - ik was me nog volop aan het concentreren op de kleine lettertjes van de Tena level one - voelde ik een tik op mijn schouder. Ik versteende! Me in een spontane reflex omdraaiend, waarbij het bewuste pakje me uit de handen glipte en ik inderhaast nog probeerde het ding met mijn voet onder het rek te schuiven, keek ik recht in een koppel lichtbruine ogen. Die van mijn gewezen buurman! Die me doodgemoedereerd, alsof er niets aan de hand was, vroeg: 'Hoe gaat het nog met jou?' Hoe gênant zeg! Gelukkig dragen we tegenwoordig die verhullende mondmaskers. Toch moet hij gemerkt hebben dat het schaamrood me naar de wangen steeg. Meteen ook begonnen mijn oren aardig te gloeien. Even voelde ik me teruggeworpen in de tijd, terug naar de schoolbanken in de eerste klas, waar de meester van dienst me zo hevig aan mijn oor trok dat het kraakte tot in mijn schedeldak. Hij had me net betrapt omdat ik met de verkeerde hand mijn pen in de inktkoker had geduwd. In die tijd werd dergelijk aberrant gedrag steevast bedacht met een heuse lijfstraf.

Wat ik mijn gewezen buurman op zijn vraag hoe het met me ging precies heb geantwoord? Ik wou iets stamelen in de zin van: 'Het is niet wat je denkt..!', zoals in die reclamespot met de dame die door haar echtgenoot in bed wordt betrapt met een voorraad M&M snoepjes. Maar omdat het best mogelijk was dat hij niet eens had gezien wat ik precies met mijn voet onder het rek had gemikt, probeerde ik mijn kalme zelf terug te vinden. Het mocht niet baten, want plots staarden die bruine ogen van hem van boven de rand van het obligate blauwe coronamasker naar iets in mijn karretje: het vodje papier dat daar op het kinderzitje was blijven kleven! Met het in rode bic gekribbelde Tena for man, uitroeptekens. Ik schaamde me diep, kleurde nog roder!
Even verscheen een frons op 's mans voorhoofd, maar hij drong niet verder aan. Het bleef bij een beleefd 'dan laat ik jou maar'. Hij wou me verder leed besparen.

          Onwennig gingen we uit elkaar, mijn buurman en ik. Hij had geen scanner in de hand, merkte ik nog en derhalve hoefde ik niet te vrezen dat we nog eens samen aan de kassa's zouden moeten aanschuiven. En dus duwde ook ik mijn karretje in beweging, maar dan in de richting van de zelfscan zone. Waar me trouwens nog een vervelend karwei te wachten stond, meer bepaald de verrekening van mijn digitaal geactiveerde kortingsbon.

          Je leest het goed. Mijn warenhuis doet al een hele tijd aan digitale activering. Sedert de gedeeltelijke vervelling, een half jaar geleden, van de plek waar de klassieke kassa's staan tot een modern ogend zelfscan gebied, voorzien van een betaalsysteem dat je doorgaans alleen aantreft in warenhuizen met een grotere envergure, was de 'faceliftdrift' (zie een vroegere En Passant met diezelfde titel) in onze winkel helemaal stilgevallen. Tot enkele maanden geleden op een blauwe maandag her en der in de winkel volgende mededeling was geafficheerd: Plus wordt Superplus, een totaal vernieuwd getrouwheidsprogramma met superveel voordelen: zoals kortingen op evenwichtige producten, extra promo's en een pak handige tools.
Nadat me de nieuwe kaart was overhandigd zou ik eerst even online moeten gaan om ze te activeren. In de plaatselijke winkel kon het ook 'aan de kiosk'; in mijn geval zou die kiosk, zo werd althans aangekondigd, zich bevinden in de onmiddellijke buurt van de weegschaal van de afdeling fruit en groenten, waar het op sommige dagen al eens drummen is. Dan maar liever online geprobeerd en het zoveelste account in mijn bestaan aangemaakt.
Waarna meteen een lofzang werd geheven over de opportuniteiten van de nieuwe Superplus en allerlei vreemde woorden de revue passeerden zoals nutri-boost ... promo-boost ... nutri-profiel ... e-deals … Wie vindt het uit, vroeg ik me af. Gelukkig zag ik ook iets vertrouwds over punten staan. Even voelde ik me terug op veilig terrein. Maar ook hier, je houdt het niet voor mogelijk, een overdaad aan opties. Hoe ruil je punten in? Eerste mogelijkheid: Ik ruil voor een product. In de winkel wellicht? Niet dus. Activeer je product in de app of op de website... Of je gaat voor de tweede optie. Ik ruil voor een bon bij een partner. Activeer hiertoe je bon in de app of op de website. Je ontvangt dan een code die je kan ingeven op de website van deze partner... Nogmaals, hoe bestaat het? Wie bedenkt het? En plots zag ik het: Ik ruil voor een korting van 5€, gevolgd door activeer daartoe je korting, check je Super-Plustegoed en je zal zien... Inderdaad, mijn puntentotaal van ver boven de 1000 was in één keer met precies 500 punten gezakt en er verscheen zowaar iets dat voor de digitaal gegenereerde bon moest doorgaan. Afdrukken was niet nodig, de korting zou immers automatisch verrekend worden bij mijn eerstvolgende bezoek aan de winkel. Handig toch?

          Hoe het komt dat mijn puntentotaal zo onwaarschijnlijk hoog was geworden? Je moet weten dat sedert de invoering van de Super-Pluskaart bij elk winkelbezoek mijn opgespaarde punten waren overgezet op de nieuwe kaart, zo stond het althans op mijn ticket. Maar voorlopig kon het tegoed om een onduidelijke reden nog niet omgezet worden in een bon. Je kon indien gewenst de klantendienst contacteren mocht een en ander nog niet duidelijk zijn.
Ik heb toen van die suggestie, met name contact opnemen met de klantendienst, gebruik gemaakt. On line uiteraard. Mijn vraag was nog niet geformuleerd of daar verscheen al een mededeling over het ongelooflijke succes van de Super-Pluskaart en dat het daarom even kon duren voor de klantendienst zou kunnen antwoorden op eventuele vragen. Zou het kunnen dat een overdaad aan digitale toeters en bellen had gezorgd voor een vervelende bug in het systeem, waardoor het opportuun werd geacht er enkele handige marketingjongens bij te halen? Zou het kunnen dat deze slimme jongens suggereerden om die ongemakkelijke toestand dan maar even te verkopen als 'een ongelooflijk succes'? Och, misschien heb ik het helemaal mis.

          Laat ik maar even terugkeren naar de winkel, de dag van de calamiteiten met de Tena... Zonder mijn gewezen buurman nog een blik te gunnen repte ik mij dus naar de quickscan kassa's, voerde de nodige handelingen uit en jawel, daar was ze, mijn daags voordien online geactiveerde korting. Ik zag ze eerst verschijnen op het scherm, samen met een discount voor Nespresso Deca lungo, en daarna netjes afgedrukt én verrekend op mijn ticket.
Heb bij het stallen van mijn karretje nog gauw het vochtige vodje verfrommeld en achteloos in een vuilbak gedropt. Hierna trok ik mijn mondmasker in een punt en liep al fluitend naar mijn wagen.

Thuisgekomen merkte ik bij het uitpakken van de boodschappen dat ik de tandpasta was vergeten.