Beste C.,

          Ik weet niet goed hoe ik jou moet aanspreken: met meneer, mevrouw, juffrouw? Het is maar dat ik het graag beleefd houd. Of mag ik begrijpen dat die aanspreking er in jouw geval niet zo toe doet? Ik stel voor dat ik het maar gewoon bij 'beste C' houd. Ik weet ook niet of je mij wel begrijpt, je komt immers uit een ver land, maar ik ga toch proberen mij verstaanbaar te maken. Ik ben blij dat ik jou met het blote oog niet kan zien en dat ik je dus niet hoef aan te kijken, want ik heb begrepen dat je intussen met velen bent. Vergeleken met de gevolgen van jouw drang naar vermenigvuldiging is de sprinkhanenplaag in de hoorn van Afrika slechts klein bier.

Even ter zake nu. We weten intussen dat je ginder in dat ver land zorgvuldig een geschikte gastheer hebt uitgekozen. Dat dit de menselijke soort zou worden heeft alles te maken met enkele zoönotische trekjes in jouw genen die het mogelijk maakten om moeiteloos en met succes de sprong te maken naar een levend specimen, waarvan er hier op onze planeet zo'n slordige 7 miljard rondlopen. Vanuit jouw standpunt bekeken een hoopvol perspectief om nog even te kunnen doorgaan met jouw betrachting om via die gastheer de rest van de planeet te bevolken.
Jouw invasie zorgde echter, al dan niet gewild, voor een vervelend neveneffect, want je maakt veel van onze soortgenoten ziek, heel erg zelfs. Terwijl wij meenden te mogen begrijpen dat het nooit de bedoeling zou zijn om ons zó hevig te treffen, want op de keper beschouwd heb je ons alleen maar nodig om jouw eigen voortbestaan te kunnen verzekeren. We vrezen echter dat je in overdrive bent gegaan, maar je zal intussen gemerkt hebben dat we alles uit de kast halen om paal en perk te stellen aan die tomeloze woekerdrang.
Je denkt wellicht dat we je hebben onderschat. Aanvankelijk had je zeker een punt. Want je zou kunnen stellen dat de menselijke soort intussen, na vroegere uit- en inbraken door jouw soortgenoten, de nodige kennis had verzameld, maar al deze verworven knowhow te nonchalant heeft ingezet. We moeten echter ootmoedig toegeven dat je een geduchte tegenstander bent waarvan we nog elke dag bijleren. En dan die snelheid! Had je zelf gedacht dat het meteen zo'n vaart zou lopen? Nee toch?

          We leven natuurlijk in een complexe wereld. Er zijn al die overheden, de wetenschap, de economie ... Dan duurt het wel even om dat allemaal op één lijn te krijgen, maar we leren elke nieuwe dag uit de fouten van gisteren en we zijn intussen op de goede weg. Het was natuurlijk even aanpassen. Maar onze soort kan dat, ook al laat onze overheid ons momenteel de vreemdste dingen doen: bij elk fysiek contact de opgelegde sociale afstand respecteren en vooral niet samenscholen, een resem hygiënische maatregelen naleven, thuiswerken, niet weinigen van ons tussen hun joelende kinderen. Winkels gesloten, geen lunch, koffie of pint meer mogelijk buitenshuis, zich bij een noodzakelijke verplaatsing strikt houden aan de opgelegde perimeter, het voetbalseizoen vroegtijdig afgesloten. Het is me wat. Maar niet getreurd, want wie oud genoeg is, krijgt 's morgens tussen 8 en 9 een voorkeursbehandeling aangeboden in het lokale warenhuis...
Wie al een beetje vertrouwd was met online winkelen en het 'blijf in uw kot' al te letterlijk neemt of liever niet op lege winkelrekken botst, kan bovendien moeiteloos en in een mum van tijd het allernoodzakelijkste laten aanrukken tot aan de eigen voordeur. De camionnetjes van DPD, bPost, PostNL en DHL rijden gretig af en aan in onze anders grotendeels uitgestorven straten.

Behalve de onwaarschijnlijk toegenomen stilte in parken, in straten en op pleinen, kregen door de economische werkloosheid en ophokplicht sommigen onder ons plots een zee aan vrije tijd. Ook dit was even wennen. Maar zoals gezegd, beste C., wij mensen weten daar wel raad mee. Er is immers Netflix, waar we ongehinderd door publicitaire boodschappen halve dagen de relationele en amoureuze perikelen van Friends kunnen volgen, The walking dead, House of cards... Of we spelen een spelletje Monopoly, Kolonisten, Escape room. Als we maar even kunnen ontsnappen aan al dat prakkiseren in ons hoofd. Of we doen op ons balkon een heerlijke middagdut in de zon, maken een potje ruzie met onze huisgenoten, bakken terug zelf ons brood... Het kan de mentale gezondheid een deugddoende boost geven.

Je merkt het, beste C., door jouw aanwezigheid hier hebben we de voordelen van zelfredzaamheid en nuttige tijdsbesteding herontdekt. We zijn ook creatiever geworden. De koers afgeschaft? Dan rijden we de Ronde van Vlaanderen op de rollen, vanuit ons kot, terwijl we onszelf bezig zien op het scherm.

Intussen blijven we de dagelijkse updates met cijfertabellen en grafieken met argusogen volgen, vol verwachting uitkijkend naar het ogenblik waarop we voorbij de piek zullen gestrompeld zijn en burgers en zorgverleners opgelucht zullen vaststellen dat al hun inspanningen om jou tot aanvaardbare proporties terug te dringen niet voor niets zijn geweest. Vooral die laatsten, dokters en verpleegkundigen dus en al die andere helpende handen, zij verdienen al onze waardering en lof. Het wordt dagelijks gezegd en geschreven, er wordt al eens ten teken van solidariteit een witte handdoek of laken buiten gehangen en elke avond om 8 uur wordt in alle hoeken van onze planeet vanuit ramen en vanop balkons in de handen geklapt.

          Beste C., je hebt ons gedwongen om alles uit de kast te halen. Of we al die inspanningen zullen blijven volhouden? Weet dat jouw genoom binnenkort geen geheimen meer zal kennen voor onze illustere wetenschappers, dat er nieuwe labo's en fabrieken in de steigers staan waar een middel zal worden ontwikkeld waarmee we jouw opmars definitief een halt zullen toeroepen.

Maar naast al die ellende heb je ons ook iets positiefs bijgebracht. We hebben immers de nederigheid teruggevonden. Jawel, we hebben begrepen dat we best grenzen stellen aan onze drang naar steeds meer welvaart, dat we de natuur beter kunnen te vriend houden in plaats van haar te decimeren.
Kon je ons maar zeggen hoe groot jouw voetafdruk op onze planeet zal zijn na jouw nietsontziende doortocht. Maar weet, beste C., dat we jou bij het nekvel hebben. Nee, we zullen je nu niet meer loslaten en ja, we krijgen je wel klein en ja, we zullen doorgaan...